پارکور (به فرانسوی: Parkour) یا هنر جابجایی (به فرانسوی: L'art du déplacement) یا شهرنوردی به پیشنهاد گروه رها [۱] یک راه نوین برای تعامل با محیط اطراف فقط با استفاده از توانایی‌های انسان است [۲] . داوید بل، بنیان‌گذار پارکور در فرانسه می‌گوید: «جنبهٔ فیزیکی پارکور، غلبه‌کردن بر تمامی موانع پیش روست، درست مانند اینکه در شرایط اضطراری گیر کرده باشید. پارکور فقط صرف حرکات نیست، بلکه مجموعه‌ای هدفمند و دارای فلسفهٔ خاص خویش است. پس هدف پارکور، رسیدن به مقصد با استفاده از کاراترین، روان‌ترین و مستقیم‌ترین مسیر و مناسب‌ترین حرکات است که می‌تواند شامل دویدن، پریدن، بالا رفتن و خزیدن باشد.» «کارایی» یکی از مهمترین مشخصه‌های پارکور است، و به این معنی است که لازم نیست حرکات سریعترین باشند، بلکه باید مستقیم‌ترین و با صرف انرژی کمتری انجام شوند و همچنین مانع آسیب دیدگی دراز مدت یا کوتاه مدت شوند.[۳]
به کسانی که از اصول پارکور در زندگی خود بهره می‌برند «تراسور» گفته می‌شود.
تاریخچه پارکور
پارکور از زمانی که انسان نیاز به شکار کردن و شکار نشدن داشته، وجود داشته‌است. انسان‌ها به طور طبیعی گستره‌ای قابل توجه از حرکات و حالات ممکن را برای گذشتن از موانع به وجود می‌آورد. از آن گذشته، کودکان به سهولت و صورت بدیع و با نشاط حرکت می‌کنند، ولی ما هنگامی که شروع به حرکت آگاهانه می‌کنیم، آن ویژگی را از دست می‌دهیم. افراد زیادی در طول تاریخ بر روی حرکت انسان و بهبود آن کار کرده‌اند (از جمله عیاران کاغذباز).
اما پارکور به معنای خاص آن، توسط ریموند بل (Raymond Belle) که یک سرباز فرانسوی جنگ ویتنام بود پایه‌گذاری شد. او و همراهانش به‌دنبال به وجود آوردن یک روش کارا و مناسب برای «تعقیب و فرار» بودند. این فعالیت‌ها، سرانجام توسط فرزندش داوید بل (David Belle) بصورت مدوّن درآمد. داوید بیشتر عمر خود را صرف سامان‌دهی این ورزش کرد و نام «پارکور» را بر آن نهاد. او و دوستانش، از جمله سباستیان فوکان (Sebastien Foucan) که مشهورترین آن‌هاست، با آموزش‌های ریموند بل این ورزش را از ترکیب ورزشهای مختلفی مانند ژیمناستیک و با هدف کمک‌کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در حاشیه پاریس به وجود آوردند[۴]
نامه دیوید بل[
در تاریخ ۶ آوریل ۲۰۱۲ دیوید بل نامه‌ای سرگشاده منتشر کرد [۱] تا بار دیگر بر فلسفه پارکور مبنی بر در حرکت بودن (در مقابل حرکات آکروباتیک تنها)، پارکور کردن برای سالم بودن (در مقابل تمرین‌های بی منطق که باعث آسیب دیدگی می‌شوند) و لذت بردن شخصی از پارکور کردن (در مقابل پارکور کردن برای دیده شدن توسط بقیه) تاکید کرد. این متن در همان موقع توسط امیرحسین ایمانی ترجمه شد و در مجله پارکور و دوآزاد ایران شماره ۴ منتشر شد[۵]
دوست دارم که یک بار و برای همیشه این موضوع را برای همه حل کنم! من کسی هستم که به تنهایی k را به parkour اضافه کردم، چیزی که اکنون به هر شیوه قابل تصوری توسط کسانی که آن را اختراع کرده‌اند در همه دنیا انجام می‌شود! مثل Zephyr که می‌گوید: من هم همینطور! پدر من هم که در ارتش بوده، پارکور را به من آموزش داده و من ۲۵ سال است دارم تمرین می‌کنم!. این من را دیوانه می‌کند، اما آنها دراین مورد در افکار خودشان بسیار مطمئن هستند تا در مسیر واقعی!:)) من تنها کسی هستم که به طور مستقیم شفاهی آموزش‌های این شیوه را «پارکور» از پدرم دریافت کردم! من تنها کسی هستم که ابتدا به ساکن مجبور بودم جانم را به خطر بیاندازم تا این ورزش به وجود بیاید! من از خود گذشتگی و فداکاری کردم و قلبم را در این راه گذاشتم! یاماکاسی مبدا حرکتی است که همه به عنوان Move outside، move together می‌شناسند و همین! این نقطه مشترک همه ماست. پدر من مانند تمام پدران و افراد سالخورده نظامی عمل کرد! او به من و همه بچه‌های دیگر که دوست داشتن یاد بگیرند، در باره ورزش راهنمایی و نصیحت می‌کرد؛ ولی هیچ‌گاه، تکرار می‌کنم، هیچ‌گاه در باری پارکور با هیچ‌کس دیگری به جز من حرف نزد. از همه شما برای تمرین کردن پارکور تشکر می‌کنم. انجام دادن یا ندادن حرکت‌های آکروباتیک مهم نیست. مهم این است که از یاد گرفتن لذت ببرید، تکامل پیدا کنید، آسیب نبینید و سالم بمانید. دوباره متشکرم که به این شیوه اعتقاد دارید و امیدوارم در مسیر زندگی موفق باشید. و شرم بر کسانی که بدون اجازه، از اسمی که به آنها تعلق ندارد سود می‌برند! هزینه این کار خیلی زیاد است! نباید با مرگ بازی کرد! من هیچ‌وقت به خانواده و برادرانم خیانت نخواهم کرد! به بقیه هم اعتمادی ندارم چون که دنیا پر از خیانت شده است! من یاد گرفتم که اعتماد کنم، ولی زندگی به من یاد داد که مواظب باشم! به پیشرفت کردن ادامه بدهید. به داستان‌ها گوش نکنید چون داستانی وجود ندارد! جز یکی، آن هم حقیقت است! پارکور احتیاج به حمایت و پشتیبانی یا ضد آن را ندارد! پارکور وجود دارد و تا ابد خواهد ماند! زیرا که از قلب پاک به دنیا آماده و با همه عشقی که یک پسر به پدرش می‌تواند داشته باشد رشد کرده است! همه داستان همین است. احتیاط کنید و هیچ وقت فراموش نکنید که ما زندگی می‌کنیم که بیاموزیم و سخاوتمند باشیم، نه این که بدزدیم، دروغ بگوییم، یا تقلب کنیم! پارکور ما را از اینها جدا می‌کند و باید به ما کمک کند که در درونمان، در جسم خودمان احساس خوبی داشته باشیم و هر کس باید به این فک کند که زندگی خودش را خودش پر بار کند! به این دلیل گفتن اینها برایم مهم بود که به زودی پدر می‌شوم! زیرا یک پارکور جدید منتظر من است! پدر خوب بودن:))) زیبا ترین هدیه زندگی! همه شما را دوست دارم و به جریان داشتن در خیابان‌ها و لذت بردن از زندگی ادامه دهید. با تشکر دیوید بل[۶]
پارکور در ایران[
اولین نشانه از حضور پارکور به صورت حرفه‌ای در ایران، امیرحسین ایمانی و کوشا فتحی‌نژاد در مستند سال ۲۰۰۳ لندن بپر (به انگلیسی: Jump London) بود. هدف این فیلم نشان دادن گسترش پارکور در دنیا بود، برای همین منظور از گروه‌های مطرح و فعال پارکور در دنیا تقاضای همکاری نمودند و گروه irPk که بعداً به رها تغییر نام داد نیز در این پروژه همکاری کرد. در آن زمان(۱۷ سپتامبر ۲۰۰۴) گروه اینترنتی Parkour_Iranه [۲] توسط گروه irPk تشکیل شد. بعد از فراگیر شدن رسانه های اجتماعی جدید، گروه رها نیز به فعالیت خود را در این رسانه هایی مانند فیس بوک، توییتر و اینستاگرام با نام Rahaa street sports شروع کرد[۷].
با گسترده شدن پارکور در ایران و احساس نیاز به آموزش حرفه‌ای تر، امیرحسین ایمانی در تابستان سال ۲۰۰۴ برای آموزش دیدن زیر نظر یکی از موفق‌ترین گروه‌های پارکور دنیا به لندن رفت. [۳] و سایت www.urbanfreeflow.ir از تاریخ ۱۶ نوامبر ۲۰۰۴ با اجازه آن گروه شروع به کار کرد.[۸][۹] در پاییز همان سال بود که این گروه به رها تغییر نام داد و در سال ۱۳۸۴ اولین دوره کلاس‌های پارکور با هدف انتقال تجربه‌هایشان در مجتمع ورزشی شهید چمران (بولینگ عبدو) برگزار کردند و وبگاه www.parkour.ir ه [۴] نیز شروع به کار کرد.[۱۰] [www.youtube.com/watch?v=LgAkq1YhHSU&feature=plcp>. توجه رسانه‌ها با اجرای نقش دو نفر از اعضای گروه رها (احسان دادفر و آرمان خاشعی) در کلیپی به نام کبوتر (تابستان ۱۳۸۴)[۵]، تولید فیلمی کوتاه برای جشنواره پلیس، مصاحبه با نشریات مختلف (مانند ۴۰چراغ [۶] و Teenager [۷]i و خبرگزاری [Ascosiated Press]] ویدیو در یوتیوبو شرکت در نمایشگاه بین‌المللی ورزش ۲۰۰۸... به این ورزش بیشتر شده و علاقه‌مندان بسیاری شروع به تمرین کرده‌اند. هم چنین گروه رها برای آشنا شدن مخاطبان و مسیولین فدراسیون آمادگی جسمانی با این ورزش به دعوت رییس کمیته ایروبیک حرفه‌ای و مهارتی در مراسم افتتاحیه اولین دوره مسابقه ایروبیک حرفه‌ای کشور (۲۵ آبان ۱۳۸۵) در ورزشگاه شهید چمران به ایفای نقش پرداختند. از زمستان ۱۳۸۹ گروه رها اقدام به برگزاری همایش‌های درون باشگاهی بین باشگاه‌های رها در تهران و کرج کرده است که به طور منظم هر فصل با حضور یک تیم مهمان صورت میگیرد.
به مرور زمان گروه‌های دیگری در سطح ایران شروع به فعالیت کردند که می‌توان به گروه‌های شفق، بن هدز، فراز، ونتد (تبریز)، شاهرگ و تایگر پارکور[۱۱] اشاره کرد که گروه شفق اولین همایش پارکور در تهران با حضور اکثر علاقه‌مندان به این رشته را در تابستان ۸۷ برگزار کرد. بزرگترین همایش پارکور توسط گروه رها و پارادوکس (تیم استاد فرید لطفی) ۲۷ فروردین ۱۳۸۹ برگزار شد. تیم‌های بسیاری از شهرهای مختلف ایران (از جمله تیم کرنانشاه) ند که متاسفانه علیرغم داشتن مجوزهای لازم، به علت زیاد شدن بیش از حد جمعیت که بیش از۳۰۰۰ نفر تخمین زده شد، و در اواخر برنامه همایش لغو شد.
هم اکنون گروه هیتال با داشتن ۲۰ مربی رسمی پارکور و فعالیت در دو استان البرز و تهران و داشتن بیش از ۱۵ باشگاه در این دو استان بزرگترین گروه پارکور در ایران می‌باشد [۸]
هم چنین وب گاه پارکور ایران با همکاری تراسورها در سراسر ایران، اقدام به انتشار الکترونیکی تنها مجله تخصصی پارکور و دوآزاد به زبان فارسی کرده است. سردبیر این نشریه امیرحسین متین است و به طور فصل نامه منتشر می‌شود [۹]. متاسفانه فعالیت این نشریه الکترونیکی بعد از بیش از یک سال انتشار به علت مشکلات به وجود آمده به حال تعلیق در آمده است.
فلسفه پارکور
پارکور یک رشتهٔ ورزشی است، اما فلسفه‌ای با ارزش‌های خاص خود و برای آگاهی از توانایی‌های خویشتن، مبارزه علیه خود و پرورش جسم و روح دارد. پارکور گذشته از یک ورزش و هنر، یک شیوهٔ زندگی کردن و یک فلسفهٔ روزانه‌است.
یکی از فلسفه‌های این ورزش، اتکا به توانایی‌های جسمی و ذهنی افراد برای کمک کردن به کسانی است که در شرایط ویژه‌ای قرار دارند. به همین دلیل است که در این ورزش خبری از مسابقه و رده‌بندی ورزشکاران و غیره نیست، زیرا هر کسی تنها برای خودش و نه برای اثبات برتری خود، تمرین می‌کند.
بسیاری پس از آشنایی با پارکور، اصول آن را در زندگی خود نیز به کار می‌برند. به کسانی که از اصول پارکور در زندگی خود بهره می‌برند «تراسور» گفته می‌شود.[۱۲] هنر پشت سر گذاشتن کارای موانع، با به چالش کشیدن فیزیکی و جسمی خود باعث می‌شود که با موقعیت‌های زندگی روزانه آسان‌تر کنار بیاییم. وقتی که یک مانع یا به عبارتی وضعیتی دشوار در زندگی ما پدیدار شود، یک تراسور همانگونه که در پارکور یاد گرفته، سریع و کارا بر آن غلبه می‌کند و بدون تغییر مسیر به راه خود ادامه می‌دهد.
جدا از حرفه‌ای شدن در حرکات، قسمت اصلی آموزش و تمرین صحیح پارکور، توانایی غلبه بر ترس و استفاده از آن در زندگی است، چرا که ابتدا باید بتوان بر ذهن و تفکر خود چیره شد تا توانایی حرفه‌ای شدن در پارکور در ما بوجود آید. کسانی که پارکور تمرین نمی‌کنند معمولاً دربارهٔ آین موضوعات چیزی نشنیده یا ندیده‌اند؛ در صورتی که به گفتهٔ بنیان‌گذار این هنر، «فلسفه» جزء درونی پارکور است.
پارکور چه چیزی نیست؟
پارکور حرکات آکروباتیک، بدل کاری، رقص، حرکات احمقانهٔ بدون توجه به عواقب آن و پرش‌های بلند بدون دلیل نیست. هم چنین پارکور «حرکت‌های دلخواه» نیست بلکه مجموعه‌ای از حرکات از پیش تعریف شده و هدفمند است.
در پارکور خبری از مسابقه و کلکل هم نیست. یک کمپین از یکم ماه مه سال ۲۰۰۷ توسط وبگاه رسمی پارکور برای حفاظت از پارکور و فلسفهٔ آن در مقابل مسابقه و رقابت آغاز شده‌است. اعضای این کمپین اعتقاد دارند که «مسابقه» افراد را تحریک می‌کند که با دیگران برای رضایت تماشاگران یا اثبات برتری‌های خود و یا احیانا سودهای مالی مبارزه کنند؛ در حالی که در پارکور، افراد در کنار یکدیگر و فقط برای خودشان تمرین می‌کنند. پس پارکور نمی‌تواند تبدیل به یک رشتهٔ مسابقه‌ای شود، مگر آن که اساس وجودی آن یعنی «پرورش خود» نادیده گرفته شود.
تفاوت دو آزاد و پارکور
دو آزاد (به انگلیسی: Free running) در ابتدا معادل انگلیسی واژهٔ پارکور بود، اما اکنون خود به عنوان شاخه‌ای مستقل از ورزش شناخته می‌شود. دو آزاد در مقایسه با پارکور دارای حرکاتی با جزئیات بیشتر است. حرکات دو آزاد مانند چرخش‌ها و گردش‌ها برای خلاقانه‌تر شدن، زیبایی و جذاب شدن ورزش است.
هدف پارکور رسیدن سریع و کارا و در مسیری مستقیم است، در حالی که دو آزاد هنر حرکت کردن در محیط اطراف، به هر صورت دلخواه و در مسیر دلخواه است. با این وجود باید توجه داشت که هم در پارکور و هم در دوآزاد، دویدن بخش اصلی تمرین ها می باشد و تک حرکت های صرف، حتی با وجود پیچیدگی و سختی بسیار، نمی توانند پارکور یا دوآزاد محسوب شوند.
دوندگان آزاد حرکاتی را تمرین کرده و به کار می‌گیرند که لزوماً برای غلبه کردن بر موانع انجام نمی‌شود. مهمترین عنصر در دو آزاد، هماهنگی بین دونده و مانع است و حرکات باید نوآورانه، زیبا و خلاقانه باشد.
پارکورچیست؟
پارکور یک ورزش و هنر است ، هنر جا به جایی. برای مثال یک فرد عادی وقتی به یک ارتفاع می رسد دنبال پله برای پایین آمدن از آن می گردد اما یک پارکور کار از آن ارتفاع می پرد. یک آدم عادی وقتی به یک مانع می رسد مسیرش را عوض می کند اما یک پارکور کار آن مانع را با یکی از حرکات پارکور پشت سر می گذارد. البته منظورم این نیست که از این به بعد بجای از پله بالا و پایین رفتن از در و دیوار بپرید بالا و پایین و این کار در قالب ورزش انجام می شود نه زندگی روزمره !
اگر بخوام رسمی تر توضیح بدم میشه پارکور یعنی رفتن از نقطه A به B در سریعترین زمان با استفاده از توانایی های بدن انسان.
پارکور در ایران ورزش جا نیفتاده ای هست و خیلی ها تا حالا اسم آن را هم نشنیده اند و بدتر از آن عده ای درک نادرستی از این ورزش دارند مثلآ میگن این ورزش مال دزد هاست که از در و دیوار بری بالا یا عده ای فکر می کنند که پارکور جنگولک بازی ، بدل کاری ، حرکات آکروباتیک ، کلکل و… این چیز هاست که همگی اشتباه و غلط محض است.
بنا به دلایلی ، تعریف دقیق تاریخچه ی پارکور بسیار سخت است.
ژرژ هبرت (Georges Hébert) اولین شخصی بود که در مورد پارکور مطالبی را بیان
نمود . او یک افسر نیروی دریایی فرانسه و ساکن سنت پیر در مارتینیک بود (جزیره ای در کارائیب )
در سال 1902 در آن شهر آتشفشان مصیبت باری رخ داد و ژرژ عملیات نجاتی را ترتیب
داد که جان صدها نفر را نجات داد . این تجربه تاثیرات چشمگیری بر ایشان گذاشت و
باور وی را به اینکه مهارت های ورزشی باید با ازخودگذشتگی و شجاعت ترکیب
شوند افزایش داد . شعار ژرژ "Etre fort pour être utile" بود که به معنی " قوی
شوید تا مفید باشید " است .
بعد ها ژرژ به عنوان یک مربی خصوصی در دانشگاه Reimsفرانسه شروع به کار کرد و اصول کار او "natural method" یعنی " روش طبیعی " بود که اصولا راه هایی برای جابه جایی در محیط بودن .
اصطلاح پاکور برای اولین بار توسط سربازان فرانسوی ، در ویتنام برای تمرینات عبور از موانع به کار برده شد .
گیبرت کیتن (Gilbert Kitten) که این سربازان فرهیخته را دیده بود ، همه چیز را در
مورد آنها به نوه ی جوان خود یعنی دیوید بل ( David Belle) گفته بود . دیوید 14 سال
اول زندگی اش را در Fécampفرانسه گذراند . او مهارتهایی در زمینه ی ژیمناستیک ،
هنرهای رزمی و ورزشهای مرتبط کسب کرد و از آنجایی که همیشه مانند پدرش به
شجاعت و قهرمان بودن علاقه داشت تلاش کرد که به عنوان یک مامور آتش نشانی
انجام وظیفه کند . اما به علت مصدومیت مچ دستش ناچار به کناره گیری شد .
بعد از اینکه مچ دست او بهبود یافت ، به ارتش فرانسه ملحق شد . ولی به علت
مخالفت هایی که با سختگیری رژیم داشت از ارتش خارج شد و این بار سعی کرد
که توانایی غلبه بر موانع را در زندگی به کار گیرد .
پارکور (به فرانسوی: Parkour) یا هنر جابجایی (به فرانسوی: L'art du déplacement)
یا شهرنوردی به پیشهاد گروه رها یک راه نوین برای تعامل با محیط اطراف فقط با
استفاده از توانایی‌های انسان است. دیوید بل، بنیان‌گذار پارکور در فرانسه می‌گوید:
جنبهٔ فیزیکی پارکور، غلبه‌کردن بر تمامی موانع پیش روست، درست مانند اینکه در
شرایط اضطراری گیر کرده باشید. پارکور فقط صرف حرکات نیست، بلکه مجموعه‌ای
هدفمند و دارای فلسفه ی خاص خویش است. پس هدف پارکور، رسیدن به مقصد
با استفاده از کاراترین، روان‌ترین و مستقیم‌ترین مسیر و مناسب‌ترین حرکات است
که می‌تواند شامل دویدن، پریدن، بالا رفتن و خزیدن باشد. «کارایی» یکی از مهم
ترین مشخصه‌های پارکور است، و به این معنی است که لازم نیست حرکات
سریعترین باشند، بلکه باید مستقیم‌ترین و با صرف انرژی کمتری انجام شوند و
همچنین مانع آسیب دیدگی دراز مدت یا کوتاه مدت شوند.
تاریخچه پارکور
پارکور از زمانی که انسان نیاز به شکار کردن و شکار نشدن داشته، وجود
داشته‌است. انسان‌ها به طور طبیعی گستره‌ای قابل توجه از حرکات و حالات ممکن
را برای گذشتن از موانع به وجود می‌آورد. از آن گذشته، کودکان به سهولت و صورت
بدیع و با نشاط حرکت می‌کنند، ولی ما هنگامی که شروع به حرکت آگاهانه
می‌کنیم، آن ویژگی را از دست می‌دهیم. افراد زیادی در طول تاریخ بر روی حرکت
انسان و بهبود آن کار کرده‌اند (از جمله عیاران کاغذباز).
اما پارکور به معنای خاص آن،همان طور كه گفته شد، توسط ریموند بل(
Raymond Belle) که یک سرباز فرانسوی جنگ ویتنام بود پایه‌گذاری شد. او و
همراهانش به‌دنبال به وجود آوردن یک روش کارا و مناسب برای «تعقیب و فرار»
بودند. این فعالیت‌ها، سرانجام توسط فرزندش دیوید بل (David Belle) بصورت مدوّن
درآمد. ديوید بیشتر عمر خود را صرف سامان‌دهی این ورزش کرد و نام «پارکور» را بر
آن نهاد. او و دوستانش، از جمله سباستین فوکان(Sebastien Foucan) که
مشهورترین آن‌هاست، با آموزش‌های ریموند بل این ورزش را از ترکیب ورزشهای
مختلفی مانند ژیمناستیک و با هدف کمک‌کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در
حاشیه پاریس به وجود آوردند.
به کسانی که از اصول پارکور در زندگی خود بهره می‌برند «تراسور» گفته می‌شود.
دیوید بل یکی از 3 نفری بود که به طور جدی شروع به تمرینات پارکور کرد . دو نفر دیگر
یان هنوترا ( Yann Hnautra) و دیوید مالگوگن ( David Malgogne) بودند . مالگوگن
زیاد با آنها نماند و در آخر دیوید بل و یان اولین گروه پارکور را با نام یاماکاسی (
Yamakasi) در سال 1997 تشکیل دادند و بر هنر جابه جایی تمرکز کردن . این نام (
Yamakasi) از زبان لینگالا کنگو ، و به معنی روح قوی ، بدن قوی ، مرد قوی و استقامت است .
( اعضای گروه یاماکاسی عبارتند از :
David Belle, Laurent Piemontesi, Sébastien Foucan, Yann Hnautra
CharlesPerrière, Malik Diouf, Guylain N'Guba-Boyeke, Châu Belle-Dinh,
Williams Belle)
لباس : در فصل های گرم پوشیدن لباس های آستین کوتاه و مخصوصا اگر جنسش سوزنی باشه بهترین انتخابه . سایز لباس نباید خیلی تنگ باشه که جلوی حرکت دست در تمام جهات رو بگیره و همچنین نباید خیلی هم گشاد باشه که هنگام پرش یا سایر حرکات یقه ی لباس به صورت چسبیده و مانع از تنفس تریسر بشه . در فصول سرد هم پلارهای بدون کلاه...
شلوار : شلوار پارکور بهتره که کمی گشاد باشه و سبک . همچنین جنسش باید طوری باشه که با عرق ران زیاد خیس و چسبناک نشه که مانع حرکت تریسر بشه . یکی از رایج ترین شلوار ها برای پارکور ، شلوار های نسبتا شلی هستن که برای پارکور بسیار راحت هستن . پوشیدن شلوارک ها هم هیچ ضرری نداره و چون معمولا اندازشون تا زانوهاست میتونید دویدن خیلی راحتی داشته باشید...
کفش : مهمترین پوشش پارکور کفش پارکوره . کفشی که برای پارکور استفاده میکنید حتما باید این موارد رو داشته باشه :
1 - قوس وسط پا
2 - پاشنه ی اسفنجی یا کپسولیه چند سانتی متری
3 - عاج های زیر کفش که برای چسبیدن بهتر به دیوار بسیار لازمه
4 - پوشش تور مانند برای خنک بودن کفش
5 - گیره های پشت پا
6 - لبه ی جلو
کفش های Asics یکی از بهترین کفشها برای پارکور میباشن ( اگرچه اولین کفش پارکور جهان متعلق به شرکت K-Swiss است )
سایر وسایل : از آنجایی که تریسر نباید برای عبور از موانع نیازی به زانو بند ، ساق بند ، دستکش و ... داشته باشه ما هیچ وسیله ای رو به تریسر هایی که چند ماه کار کردن پیشنهاد نمیکنیم . اما برای افراد تازه کار استفاده از زانو بند ها ، ساق بند ، بیضه بند ، دستکش ها پنجه بریده و ... میتونه خیلی موثر باشه . اما بعد از مدتی باید کم کم این وسایل رو کنار بذارن
استفاده از مطالب این سایت با ذکر منبع بلامانع است و کلیه حقوق این سایت متعلق به پارکور سبزوار می باشد. parkour571.ir
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
.png)
تصاویر
![[۷]](http://parkour.ir/database/teenager/iran_parkour_teenager01.jpg){kind=link}